Dag 1-2: Brussel - Riga

Dag allemaal!

Trrrriiinnngg. Maandagmorgen 5u15, Sint-Pietersleeuw. Na enkele dagen afscheid nemen en de laatste voorbereidingen treffen, rinkelde onze wekker zo’n 4 uurtjes nadat we hem hadden ingesteld. Douchen, zakken inladen en vertrekken naar het Brusselse noordstation. Eigenaardige ervaring voor Wannes om daar te arriveren, ruim 3 uur voor zijn normale uur van aankomst tijdens de werkweek. Wannes dacht er daar ook plots aan dat hij zijn treinabonnement nog moest inleveren, dus werd er een blitzbezoek gebracht aan het Consciencegebouw.

De eurolinesbus vertrok uiteindelijk een half uurtje te laat. Van de eerste uren op de bus kunnen we u niets vertellen, aangezien na plusminus 2 minuten onze ogen al dichtvielen, om pas een drietal uur later weer open te gaan. Via een stop in Maastricht kwamen we aan in Dusseldorf, waar we volgens ons reisschema een overstap hadden. Maar eerst: tijd voor een anekdote!

Juli 2003. Wannes is met de scouts op buitenlands kamp naar Tsjechië vertrokken. Net over de grens met Duitsland, in de stad Plzen (waar ga je anders heen met een bende jongelingen?) moet de scoutsgroep afstappen. Van daaruit zullen ze een tocht maken door het land. Eén vrouw maakt van de gelegenheid gebruik om even in het nabijgelegen tankstation drank of een versnapering in te slaan wanneer de bus, zich van geen kwaad bewust, plots haar weg verderzet. De vrouw bemerkt dit en zet het op een lopen. Ze achtervolgt, gehinderd door haar hoge hakken, de bus de parking af en keert 5 minuten later, groen lachend  terug naar het tankstation met de vraag of ze gebruik kan maken van de telefoon. Meer is er niet nodig om een groep 17-jarigen plat de grond op te krijgen van het lachen.

Soit, dit alles om te zeggen dat wij ons 11 jaar na datum in Dusseldorf perfect konden inbeelden hoe die vrouw zich moest gevoeld hebben. Nadat wij de bus afstapten, zoals onze boardingtickets aangaven, en we met onze bagage naar de desk van eurolines stapten, trakteerde de vrouw aan de desk ons op een blik van verontwaardiging. Door onze opgelopen vertraging had men bij de busmaatschappij beslist om de aansluiting met de bus naar Riga niet langer te verzekeren in Dusseldorf, maar in Dortmund. Wij hadden dus een halte langer op onze bus moeten blijven zitten. Ons daarvan op de hoogte brengen stond niet op het to do-lijstje. Na veel vijven en zessen raadde men ons aan om de trein naar Hannover te nemen , waar de Riga-bus ons zou opwachten. Die treintickets hebben we overigens zelf kunnen bekostigen, iets wat wij via het bestoken van hun klantendienst alsnog hopen te recupereren. We zullen zien of het wat oplevert.

Dit gezegd zijnde, de trein was best wel een verademing tussen al die busuren door. Doordat we sneller in Hannover waren dan de bus, konden we ook nog wat van de buitenlucht en het zonnetje genieten. De nacht in de bus verliep bijzonder vlot. Op één incidentje na tenminste. Zo leerden we dat het niet toevallig is dat vodka de letterlijke Russische vertaling van watertje is. Eén van onze medereizigers had gedurende de busreis al een heel pak van die watertjes gedronken, zodat hij tegen de avond af en toe aan de rest liet verstaan dat hij nog op de bus aanwezig was. Omstreeks halfelf stopten we net over de Poolse grens nabij een hotelletje waar de gegadigden nog wat te eten konden krijgen. Er werd gevraagd dat iedereen de bus zou verlaten. Onze luidruchtige medereiziger, die al een uur of wat verdacht stil was, leek dit echter niet meer op eigen kracht te kunnen. Toen ze hem uiteindelijk uit de bus hadden gekregen, bleek hij zichzelf nagenoeg bewusteloos te hebben gedronken. De chauffeurs droegen hem tot in de berm en besloten een ambulance te bellen. Dat hij alsnog wat bij zijn positieven kwam toen de ambulance arriveerde bleek niet meer te helpen om zijn reis verder te mogen zetten.

We hadden gedacht om voor het slapengaan nog een filmpje te bekijken op de laptop of wat in ons ‘Russisch spreken en begrijpen’-boekje te lezen, maar onze vermoeidheid stak daar een stokje voor. Voor we het wisten was het reeds de volgende ochtend en waren we al een heel pak gevorderd in Polen. Ook Litouwen ging vlot voor de bijl, zodat we om 16u uit het raampje keken en een aantal van Riga’s bekende gebouwen zagen opdoemen, die we ons nog herinnerden van een citytrip die we twee jaar geleden maakten naar aanleiding van onze eerste huwelijksverjaardag.

Een deugddoende douche, een warm avondmaal en een cocktail voor het slapengaan, maakten de dag voor ons compleet.

Tot de volgende post!

Elisabeth en Wannes