Dagen 3 – 8: Riga – Sint Petersburg

Dobrie Djen! Hier zijn we weer, inmiddels een weekje onderweg, dus tijd voor een update!

De laatste dag in Riga stond in het teken van de trein nemen naar onze volgende bestemming, Sint-Petersburg (SPB). Aangezien wij op het vlak van timing niet over uitstekende referenties beschikken, hielden wij ons voor om geen grote plannen meer te maken voor deze dag zodat wij een uurtje voor vertrek op het perron konden staan. Een picknick in het park, wat lezen en wat schrijven. Meer stond er niet op het programma. Nadat we onze zakken waren gaan ophalen in ons hostel, hadden afgerekend en nog wat dollars en roebels hadden ingeslagen, vertrokken we behoorlijk op tijd naar het station. Toen we boven aankwamen aan het juiste perron zagen we onze trein net het station binnenrijden. Van een uitstekende timing gesproken.

Onze tickets hadden we laten regelen door onze hosts in Sint-Petersburg, mensen die wij via couchsurfing hadden gecontacteerd. Voor wie niet vertrouwd is met het couchsurfinggegeven: mensen van over de hele wereld verenigen zich door middel van een website en bieden gratis slaapplaatsen aan. Een uitstekende manier om nieuwe culturen en mensen te leren kennen. En uiteraard: goed voor de portemonnee! In dit geval slapen we bij een een Russisch koppel: Denis en Lena, 2 computerprogrammeurs die voor motorola werken en zich dus behoorlijk uit de slag kunnen trekken in het Engels. Aangezien ons Russisch net wat minder goed is, stelden zij voor om onze tickets te regelen. Dit was ook zeer handig want zij kenden de gepologenheden: welke klasse er prijs/kwaliteit het best is, welke plaatsen het aangenaamst (lees : ver genoeg van de wc verwijderd) zijn en of we best de bovenste of onderste bedden konden nemen. We besloten om in de tweede klasse (van de drie) te rijden. Dit wil zeggen dat je in een coupé van 4 ligt, met twee bedden onderaan en twee bedden bovenaan aan elke kant. (De derde klasse is goedkoper, maar dan lig je met 16 in de gang en moet je goed op je spullen letten.) Zoals Denis ons aanraadde, namen we de helft van een coupé voor onze rekening, met name twee bedden boven elkaar, zo konden we zelf beslissen wanneer we wilden gaan slapen.

Onze tickets waren elektronisch geregeld, dus hadden we geen papieren versie nodig om te kunnen opstappen. Omdat we het niet helemaal vetrouwden drukten we toch maar onze tickets af. Bij het opstappen staat aan elke deur van de trein een hostess te wachten die controleert of je over het juiste vervoersbewijs beschikt. Wij gingen dus met onze geprinte versie naar een willekeurig iemand toe, want we hadden geen idee is welke wagon we moesten zijn. Na onze print aan een grondig onderzoek te hebben onderworpen, besloot ze om haar collega erbij te roepen. Die maakte haar er attent op dat onze namen waarschijnlijk gewoon op de lijst zouden staan die zij in haar hand had. En inderdaad, samen met nog één ander iemand die elektronisch haar ticket had gekocht, prijkten onze namen op het blad van de vrouw. Onze paspoorten bleken het toegangsticket tot de trein.

Toen we binnenkwamen was onze coupégenote net in de weer om haar valiezen onder haar bank te stoppen. Een helpende hand brak snel het ijs. Onze reisgenote bleek op weg naar SPB voor een reünie van haar afstudeerklas aan de universiteit. Ze was Lets, maar sprak verrassend goed Engels. Haar dochter werkte nog maar pas in Brussel en gedurende de treinreis zou zij haar een aantalkeer opbellen. De vrouw hielp ons met onze de formaliteiten aan de grensovergang en tolkte wanneer onze hostess ons iets kwam vragen. De treinrit zelf verliep heel aanganaam. De trein was heel net, het was er rustig en aangenaam warm. Tegen een uur of twaalf gingen we slapen.

Om 2u werd er hard op de deur geklopt. Blijkbaar was het tijdstip aangebroken waarop we de Russische grens overstaken. Nadat onze paspoorten eerst door de Letse en nadien door de Russische beambten waren gecontroleerd, mochten we ons traject verderzetten. Uitgeslapen arriveerden we in het Vitebskystation van SPB. 

Daar kwamen we meteen in aanraking met de taalbarrière. Het dunne taalgidsje Russisch dat we meehadden,maakte ons wat wegwijs in het lezen van het cirillisch, maar van de betekenisvan de woorden begrepen we nagenoeg niets. We zouden onze hosts pas ’s avonds ontmoeten, dus wilden we onze koffers in de tussentijd in de stationskastjes stoppen, zodat we de stad al eens rugzakvrij konden doorkruisen. Nadat we het woord voor kast (sjkaf) en baggage (baggazj) hadden teruggevonden in ons boekje en we een aantal mensen met deze twee woorden hadden bestookt, werd ons de weg gewezen naar de baggageruimte. Een politieman deed ons vervolgens voor hoe we gebruik moesten maken van de kasten. Een dik uur na de aankomst konden we eindelijk de stad in!

Over de stad zelf: SPB is een stad die gesticht werd in 1703 door Peter de Grote, een Russische Tsaar die zijn achtervoegsel verwierf vanwege zijn gestalte (hij zou 2m10 groot zijn geweest). Peter de Grote staat vooral te boek als overwinnaar van de oorlog tegen de Zweden aan het begin van de 18^de eeuw. Als uitvalsbasis hiervoor koos hij een plaatsje aan de golf van Finland dat hij noemde naar zijn patroonheilige. Peter was erg Westers gezind. Hij woonde ergeruime tijd en deed er veel ideën op voor zijn eigen rijk.

Zoals reeds gezegd ligt Sint-Petersburg aan de golf van Finland. Toen Peter het stichtte was het in feite niet meer dan een moerasgebied, net zoals bij Venetië het geval was. En net als bij zijn Italiaanse tegenhanger zie je vandaag de dag in SPB een kluwen aan kanalen lopen. Dit geeft de stad, die toch 4.7 miljoen mensen herbergt, een gezellige uitstraling. Het stratenplan is een raster van brede, lange en rechte straten. Het centrum staat vol met prachtige gebouwen, die voornamelijk in opdracht van de Tsaren werden gebouwd. SPB was immers tussen ongeveer 1700 en 1900 de hoofdstad van het Russische Rijk.

De voorbije dagen waren voor onsals een citytrip. We bezochten de bezienswaardigheden zoals het Hermitagemuseum en het Peterhof, gingen uit eten en zaten in het park. Het enige verschil met een gewone citytrip is dat we ’s avonds bij onze hosts werden verwacht. Van hen leerden we al heel wat bij over de Russische mentaliteit en de manier van leven. Als wederdienst kookten wij tweemaal voor hen. Onze vol-au-vent en onze spaghettisausbereiding vielen in goede aarde!Onze hosts zijn twee echt enorm vriendelijke mensen. Denis is 28, zijn vrouw Lena, met wie hij 2 jaar geleden trouwde, is 31. Eind november verwachten zij hun eerste kindje. Overdag gaan zij werken en krijgen wij een sleutel van hun appartement. Het appartement bestaat uit een keuken, een badkamer en één leefruimte, waar wij met z’n vieren in slapen. Het is tamelijk klein maar wel gezellig.

Ondertussen amuseren we ons ook met het cirilisch. Elke letter in hun alfabet heeft een bepaalde uitspraak. In het straatbeeld proberen we de hele tijd woorden te herkennen. Engelse woorden worden vaak vertaald op basis van hun klank, maar niet elke Engelse klank kan worden geschreven in het cirillisch, dus passen ze het soms een beetje aan zodat het er zoveel mogelijk op lijkt. Zoals je hieronder op de foto kan zien wordt fish house dan omgezet naar фишхаус. Ф = f, и = ie, ш = sh, х = ch , а=a , у = oe en с = s. Als je die klanken dus uitspreekt krijg je zoiets als Fiesh Chaoes, Fish House dus :-)

 

Vandaag pakken we opnieuw onze zakken in en vannacht om 00u04 plaatselijke tijd (het is hier twee uur later dan in België) nemen we de trein naar Moskou. We boekten net onze jeugdherberg en gaan deze keer eens een paar nachten voor de meer comfortabele tweepersoonskamer. We hopen dat de treinrit alvast goed meevalt, want we hebben te horen gekregen dat onze trein naar SPB een Lets model was en dat zijn Russische variant vaak vuiler en lawaaiger is. Om 9u morgenvroeg weten we het antwoord. Jullie zullen moeten wachten tot de volgende post. Tot dan! (Oja, de foto's kan je onder ieder artikel terugvinden)

Hermitage

Church of the spilled blood

Wij met Denis en Lena

Peterhof

Peter de Grote met Iphone

SPB Metro